Walking The West Highland Way – Part III

Hier is ie dan hoor, het allerlaatste deel van mijn meeeeeeeega grote Schotlandverslag. Met natuurlijk weer veel te veel foto’s en tekst. Ik heb meer dan 150 foto’s geplaatst in deze posts, zelfs voor mijn doen is dit veel. Benieuwd of ik het heb volgehouden met al die blaren? Lees dan snel verder ;)

& Super bedankt voor alle reacties, echt heel leuk!

Dag 7 – Van Bridge of Orchy naar Glencoe (Kingshouse)
Aantal stappen: 30.500
Aantal kilometers: 18,5 (route) / 18,7 (hele dag)
Aantal blaren: een stuk of 7 (nog steeds teveel)

Je hebt het misschien al wel gezien aan de slechte kwaliteit foto’s, maar vandaag was het zulk slecht weer dat ik mijn camera geen enkele keer uit mijn tas heb gehaald. Op dit soort momenten had ik graag een (heel) goede compactcamera gehad, of een betere telefoon. Het is een wonder dat mijn 3,5 jaar oude iPhone 5S zoveel foto’s kon maken terwijl Endomondo en Spotify ook nog op de achtergrond draaide. Maar soms dacht ik wel – had ik maar een nieuwe telefoon voor de vakantie gekocht. Maar ja, het is niet anders!

Nogmaals, zoals je wel ziet is het echt slecht weer. Het regent de hele tijd en dat houdt ook niet op totdat ik aankom op onze verblijfplaats. Gelukkig stoppen we al snel bij Inveroran, een plek waar we ook weer een stempel kunnen halen. Hier nemen we ook eens tijd voor een goed ontbijtje – een egg roll en een goede bak koffie. Hier was ik wel even aan toe en ik denk dat dit er ook voor heeft gezorgd dat ik vandaag een stuk beter op gang kwam. I need my breakfast!

Daarna gaan we allebei weer op ons eigen tempo verder. Gezien ik de vorige dag zo ontzettend langzaam was vanwege de blaren, houd ik er vandaag ook rekening mee om de hele dag onderweg te zijn. Ik heb die enorm sterke pijnstillers genomen, mijn voeten helemaal ingeCompeed (dit is geen werkwoord) en toch nog flink het gas er op. Voor mijn doen dan. Het weer is gewoon enorm slecht, gelukkig waait het niet continue in mijn gezicht. Na een tijdje begint mijn goedkope Lidl-jasje ook tekenen te vertonen dat het niet helemaal waterdicht is. Ik krijg het op een gegeven moment dan ook enorm koud omdat mijn armen nat zijn (en koud) en het enige wat ik nog kan denken is: “lopen!! op naar een warme plek!”. Ik was echt helemaal aan het bevriezen en droomde dan ook hartstochtelijk over een warme douche. Mijn blaren doen nog steeds enorm pijn, maar het regent te hard om er teveel bij stil te staan (letterlijk en figuurlijk ;))

Terwijl ik aan het mijmeren was over warme douches en een open haard zag mijn oog ineens een bordje. Zou het echt? Nee toch, dat kan toch niet? Jawel hoor, ik was gewoon al op plaats van bestemming aangekomen! Hoe dan? Ook Annemieke was verbaasd dat ik er al was, ha. Natuurlijk sprong ik meteen onder een warme douche, wat echt HEER-LIJK was. Genieten. Daarna heb ik zo’n beetje nog al mijn kleding uitgewassen aangezien het heel vroeg was en ze een supergoede drying room hadden. Ik had een Lush shampoobar waar ik gewoon alles mee waste: mijn haar, lichaam en kleding. Daarna was het tijd voor een biertje (alweer ja, dit komt geheel door mijn reisgenoot hoor!) terwijl we bij de open haard gingen zitten. Wat een uitzicht ook! Ahhh heerlijk.

De dag er na kwam ik er achter dat ik echt te weinig had gedronken, want mijn benen en kuiten waren meteen al helemaal verzuurd. Niet zo slim dus! Maar het water uit de kraan was bruin, bleh! Note to self: volgende keer niet zo gierig zijn om dure flesjes water te kopen.

Nog een leuk feitje – we hadden eerst een paar data verkeerd geboekt omdat we Inveroran hadden verward met Inverarnan. Tja, het lijkt ook wel erg op elkaar he? Uiteindelijk verbleven we trouwens in het Glencoe Mountain Ski Resort, omdat het (enige) hotel in Inveroran helemaal vol zat t/m Oktober!

Dag 8 – Van Glencoe (Kingshouse) naar Kinlochleven
Aantal stappen – 32.949
Aantal kilometer – 17,25 (route) / 19,8 (dag)
Aantal blaren – 8

Ah, de dag van de beruchte Devil’s Staircase, de grootste klim van de tocht. Of ja, de klim is kort maar steil – zo’n 550 meter maar liefst. Natuurlijk is dit nog steeds geen Himalaya, maar voor mijn Hollandse beentjes de schrik van de vakantie. Ik ben al niet zo’n klimmer, dus hier keek ik wel tegenop. Het voordeel van al die blaren en ellende is dat ik me al na een dag of twee om dit me niet meer druk maak – de blaren doen toch zo’n pijn, dan maakt de rest eigenlijk ook niet meer uit. En eigenlijk valt het heel erg mee! Door het kronkelpad is de klim goed te doen. Ben ik snel op de top? Nee, maar het is niet zo hard stuk gaan als ik had verwacht. De naam Devil’s Staircase stamt nog uit de tijd dat hier militairen met bouwmaterialen rondliepen, een jaar of 100 geleden. Ik kan me voorstellen dat het met een stuk staal op je schouders een ander verhaal is, maar nogmaals – het valt reuze mee.

Sowieso gaat het wandelen makkelijker, fysiek en mentaal gezien. Het wordt wel vaker gezegd dat het lopen met de dag makkelijker gaat en ik moet zeggen dat dat ook echt zo is. Ik moest er even inkomen, maar dat zit ik nou ook eindelijk. Mijn hoofd roept niet meer zo hard nee, mijn blaren doen al iets minder pijn en dat alles zorgt er voor dat ik me een stuk beter voel.

Op de Devil’s Staircase word ik trouwens ingehaald door een meisje op slippers – en dat is niet de eerste en laatste keer dat ze me inhaalt! Hoe dan?! Ik kan me ook echt niet voorstellen dat dit landschap lekker te lopen is op je teenslippers, dus ik begrijp het niet zo goed. Maar diep respect, sowieso. Als een soort berggeit op teenslippers loopt ze al bijna fluitend zo de bergen op. Ik kijk haar met verwondering na…

Eenmaal op de top is het uitzicht natuurlijk prachtig. Helaas heb ik hier bijna geen foto’s van, waarom weet ik eigenlijk niet meer zo goed. Misschien geen zin om mijn camera te pakken? Dreigende regenbuien? Of regende het al? Ik ben al vaker in Schotland geweest en dit landschap is me eigenlijk niet nieuw, misschien dat ik er daarom ook niet mijn camera voor uit mijn tas haal. Veel mensen beschrijven dit als een van de mooiste stukjes van de route, maar daar kan ik me niet helemaal in vinden. Maar ik ben misschien ook wel verwend met de prachtige uitzichten van bijvoorbeeld the Isle Of Skye, die echt waanzinnig zijn. Ik denk dat dit uitzicht me simpelweg niet dramatisch genoeg is! Wat erg! Het is nog steeds heel mooi hoor, absoluut.

Na de top is bereikt is het eigenlijk alleen maar makkelijk – langzaamaan daal je (veel!) naar het komende dorp Kinlochleven. Ik zie het dorpje al snel liggen en denk er dan ook snel te zijn, maar niets is minder waar. Wat een gezichtsbedrog, ik trap er telkens weer in! Je moet dus helemaal om het dorp heenlopen om er uiteindelijk te geraken. Dat is niet zo heel erg, zij het niet het steeds harder gaat regenen en de weg nogal saai is. Op een gegeven moment ben ik echt drijfnat (tot aan mijn onderbroek!) en zie ik ook al snel dat mijn linkerschoen niet bepaald waterdicht meer is. Telkens als ik een stap zet komen er allemaal bubbeltjes uit de naden. Mijn voeten? Tjah, die zijn verre van droog! De weg naar het dorp lijkt echt oneindig op deze manier. Aan het einde weet ik ook even niet zo goed hoe ik moet lopen en ga ik een verkeerd pad op – fijn dat die andere mensen me niet even waarschuwen ofzo!

Uiteindelijk kom ik aan in het dorpje Kinlochleven – een echt dorpje! Met meerdere pubs, een supermarkt (!!), relatief veel huizen en natuurlijk onze camping. Maar eerst kom ik als een verzopen katje de pub binnen waar Annemieke op me wacht. Zij heeft ondertussen nog een wandelaar onderweg ontmoet en zij zijn beiden totaal verbaasd dat ik daar dus zeik en zeiknat binnenkom. Dat is dus een voordeel als je zo snel loopt – minder kans op regen onderweg haha.

Als we aankomen op onze camping zijn we echt verrast – wat een mooie plek! Dat hadden we totaal niet verwacht. Dat is wat ze nou een aangename verrassing noemen. Het huisje is ook geweldig, met echte bedden! Helaas is de drying room niet zo goed, dus ik vrees het ergste voor mijn schoenen (spoiler: ja die waren de volgende dag nog zeiknat). Op deze camping zit ook nog een superleuke pub waar we burgers eten (zo-veel burgers op deze vakantie) en natuuuuuurlijk weer een biertje doen. Ik dronk er meestal maar 1 hoor en aangezien het bier in de UK zo slap is kan dat makkelijk ;) Het is gewoon leuk om lokale biertjes te proberen!

Dag 9 – Van Kinlochleven naar Fort William (eindpunt!)
Aantal stappen – 53.680 (ja echt)
Aantal kilometer – 35,5 (route) / 39 (dag)
Aantal blaren – dezelfde, maar minder pijnlijk

Tjah, je raad het vast al als je het aantal kilometers ziet en de foto’s bekeken hebt – ik was op de allerlaatste dag verdwaald. Iets wat eigenlijk onmogelijk zou zijn, bleek toch wel degelijk mogelijk. Het zou sowieso al de langste dag zijn, zo’n 24km (in de praktijk blijkt vaak dat het dan nog ietsjes meer is) maar ik was zo slim om aan het einde grandioos te verdwalen. Annemieke had namelijk een boekje met daarin een getekende kaart en allerlei aantekeningen. Daar stond dus ook iets op over een shortcut door het bos. Die kwam ik op een gegeven moment tegen en ik dacht, ik ga er voor, een beetje afwisseling kan nooit kwaad! Volgens het boekje zou je op hetzelfde pad uit moeten komen, maar dat bleek dus helemaal niet waar. Wel was het pad identiek aan het pad waar ik al op liep, dus ik had totaal niks door. Ja, die weg duurde toch wel heel erg lang. Was dat wel de bedoeling? Na heel lang lopen kwam ik uit op een weg en kreeg ik toch een beetje paniek – NERGENS een bordje. Nergens dat bekende logootje van de West Highland Way, niet eens een bordje met een verwijzing naar Fort William. Wat nu?

Uiteraard was Annemieke al gearriveerd en belde ik haar snel op. Uiteindelijk bleek dat ik dus weer een heel stuk teruggelopen was en het nog zo’n 8km was naar Fort William. Ik had er toen al bijna 28km op zitten en was er eigenlijk best wel klaar mee. Je kan je voorstellen dat de moed me toen in de schoenen zonk. Maar ja, het was niet anders. Ik zou gewoon langs de weg moeten lopen en dan uiteindelijk gewoon in Fort William aankomen, dus daar ging ik maar. “Als ik jou was zou ik gewoon een taxi bellen hoor!”, zei ze nog, wat me eigenlijk wel een goed idee leek. Ik had immers het aantal kilometer toch al gelopen. Maar toch voelde dat ook niet goed.

Uiteindelijk besluit ik gewoon maar door te lopen. Maar man, wat baal ik van mijzelf. Ik voel me ook verdrietig, want zo had ik me het einde helemaal niet voorgesteld. Wat een domper! Dat ik nou nog zoveel meer moet lopen is nog niet eens het grootste probleem, maar gewoon het feit dat ik een fout maakte en dat daardoor de dag helemaal anders loopt… verschrikkelijk! Ondertussen beginnen mijn voeten ook flink pijn te doen, de spieren, niet de blaren. Van de blaren had ik vandaag namelijk helemaal niet zoveel last. En de route was wel zwaar, maar het was prachtig weer, ik zag onderweg nog een uil en deze dag had eigenlijk een hoop potentie om gewoon een fijne, afsluitende dag te worden. En nu dit! Je snapt het, ik had enorm veel zelfmedelijden. Vechtend tegen mijn tranen loop ik maar langs de autoweg richting het stadje.

Annemieke zegt me tegemoet te komen en vraagt wat ik had nodig heb. Mijn antwoord? Slippers en chips! Ik wil die natte rotschoenen uit en heb echt berehonger en ontzettend veel trek in iets hartigs. Als ze me tegemoet komt en een knuffel geeft kan ik dan ook niets anders doen dan huilen. Sterker nog, terwijl ik dit typ moet ik alweer bijna huilen haha. Wat een drama!

Ondertussen had ik me er al wel bij neergelegd dat het nou eenmaal zou was en wilde ik ook nog persé meteen door naar de ‘finish’. Ik wist gewoon dat als ik eenmaal ging zitten ik NOOIT meer overeind wou komen en ik wou gewoon persé dat afsluitende einde.

Eenmaal daar was het allemaal wel weer okee. Het is ook weer lekker typisch – zoiets als dit overkomt alleen mij, echt hoor. In mijn slippers sjok ik door het stadje, wat heerlijk dat die wandelschoenen niet meer aan hoeven. En tjah, dat is het dan. Had ik een euforisch gevoel? Nee, niet bepaald. Daar was ik denk ik te moe voor. Was het een opluchting? Eigenlijk ook niet. Het klinkt zo suf maar ik voelde gewoon even niks. Tjah, dat was het dan! Wel was ik opgelucht dat ik de volgende dag niet meer hoefde te lopen, maar ik had verwacht die opluchting veel sterker te voelen. Het ging eigenlijk allemaal een beetje langs me heen. Maar… I did it!! Ondanks deze dramadag voel ik me toch wel een beetje trots – ik heb het TOCH gedaan. Ik heb het toch afgemaakt en heb toch echt de hele route gelopen.

De laatste echte dag van de vakantie. We hebben allebei vage plannen – Annemieke wil Ben Nevis beklimmen en ik wil graag naar de Glennfinnan Viaduct (de treinbrug uit Harry Potter). Maar de treinen rijden niet zo gunstig waardoor ik maar weinig tijd heb in Glennfinnan zelf. Aangezien ik nauwelijks kan lopen op mijn rechtervoet omdat ie helemaal beurs is door gisteren lijkt het me ook niet echt verstandig. Daarbij huiver ik al bij de gedachte dat ik die verdomde wandelschoenen weer aanmoet. Dus na lang twijfelen blijven we toch in Fort William zelf. Met de hele dag het gevoel dat we misschien toch beter iets hadden kunnen gaan doen.

Ik ben al eerder in Fort William geweest en ik blijf me maar verbazen over hoe groot het is! Na al die kleine gehuchtjes voelt dit aan als een wereldstad, terwijl het natuurlijk nog steeds niet heel groot is. Wel een grappige gewaarwording. We zitten eigenlijk de hele dag in een koffietent en vervelen ons op een gegeven moment wel een beetje. Maar dan is het eindelijk tijd voor de treinreis terug naar Glasgow! Hij is weer net zo mooi als ik me herinnerde en we vervelen ons tijdens deze 4-urige treinreis dan ook geen moment. Wat een uitzichten! Superleuk ook om de plekjes te zien waar we hebben gewandeld, soms kon je zelfs het pad zien.

De volgende dag vlogen we al gauw weer terug naar Amsterdam en zat het avontuur er toch echt op. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik dit gedaan heb! Het voelt nu als iets wat ik jaren geleden gedaan heb, zo gek. Dit was wel echt een bucketlist-dingetje en ik vind het dan ook heel tof dat ik dat nu kan afstrepen. Terwijl ik onderweg was dacht ik wel echt ‘dit doe ik nooit meer!’ maar ik blijf toch gefascineerd door andere wandelvakanties… misschien toch nog ooit, in de toekomst?