Walking The West Highland Way – Part II

Een paar dagen geleden vertelde ik in deel 1 al over de eerste dagen van de West Highland Way, vandaag ga ik je er nog meer over vertellen. Dit keer met zo mogelijk nog meer foto’s en zo mogelijk nog mooier. Oh Schotland, wat ben je toch prachtig.

Halverwege Mei wandelde ik samen met een collega (en vriendin) de West Highland Way. Dit is een toeristische wandelroute in Schotland die in totaal zo’n 155km beslaat. In mijn geval was dat nog een stukje meer, maar dat lees je later wel. Wij besloten om dit af te leggen in 8 dagen, omdat er op de weg maar een paar ‘dorpjes’ (lees: een plek wat alleen een hotel is, met misschien nog een station er bij.) zijn en je dus anders wel erg lang moest lopen om de volgende te bereiken.

Bij deze dus deel 2! Ga er maar even voor zitten, want het is weer gruwelijk veel.

Dag 4 – Van Rowardennan naar Inverarnan (niet Inveroran)
Aantal stappen – 37.500
Aantal kilometers – 27
Aantal blaren – 3

We beginnen de ochtend met een kopje koffie in het hostel, met het prachtige uitzicht. Het is weer een mooie dag en dat stemt me positief, al weet ik dan nog niet dat dit een lange, zware dag gaat worden. We kopen weer wat bananen en Marsen voor onderweg, met het idee om in Inversnaid te lunchen. En dan op weg! In de ochtend lopen we door oceanen vol bluebells, echt waanzinnig. Ook lopen we langs het water, met rotsen, bloesembomen en heel veel groen. Ik blijf me maar verwonderen hoe mooi het is en we stoppen dan ook regelmatig om uitgebreid foto’s te maken. Ik waan me net een hobbit in the Shire, maar echt! Het is er simpelweg enorm sprookjesachtig. We komen ook nog wilde geiten tegen, van die grote met gigaaaantische hoorns.

Na een uur of 4 komen we ein-de-lijk aan in Inversnaid, wat uiteraard alleen weer een hotel met een parkeerplek is. Hier storten we ons vol overgave op een groot bord Fish & Chips, want na al die tijd wandelen op een paar banaantjes zijn we behoorlijk hangry. Ook hier is het weer tijd voor een stempel in ons paspoort – weer 1 in the pocket yes!

Daarna gaan we verder en volgt een van de zwaarste stukken van de hele West Highland Way. Er moet namelijk enorm geklauterd worden, over grote rotsen en gigantische boomwortels. Het is een hele uitdaging maar wel heel gaaf! Dit gaat me dan wel weer goed af gelukkig, maar na zo’n 2 uur begin ik toch wel heel erg moe te worden. Gelukkig zit het er dan bijna op! Daarna ben ik wel helemaal uitgeput en moet ik echt even zitten en bijkomen – ik was zo intens moe! Ik maak een paar foto’s van het boekje van Annemieke met de route (en tips) en ga na een kwartiertje uitrusten weer op pad. Wat ik dan ook nog niet weet is dat ik nog uren moet lopen. Maar dat is maar goed ook, want ik zat er ondertussen er behoorlijk doorheen. Een hele tijd loop ik helemaal alleen over het pad, wat ook wel weer heel gaaf was. Helemaal alleen in de Schotse wildernis! Maar het laatste uurtje, man wat was dat zwaar. Het was ook zo verschrikkelijk warm en benauwd, twee dingen die ik heel slecht trek. Aan deze dag leek echt geen einde aan te komen, mijn energie was echt helemaal op! Aan het einde van de route komt Annemieke me heel lief tegemoet met een blikje koude cola (goddelijk!) omdat ze zo was geschrokken van mijn moeheid. Wel heel lief en precies wat ik op dat moment even nodig had. Vol goede moed (een beetje dan…) loop ik achter haar aan. Uiteindelijk komen we aan op de camping in Invernarnan, waar we in een lief soort hobbithuisje slapen. Hier ontmoeten we overigens ook een paar mensen die we vaker tegen zullen gaan komen onderweg, zoals Ross en de Belgische Christophe.

Ook hier eten we gewoon weer eten in de pub van de camping, die overigens heel gezellig is. Ook een biertje gaat er wel weer in. Ik heb er eigenlijk altijd aan ééntje wel genoeg, aangezien ze hier meestal aan halve liters doen. De wifi is hier net als in Rowardennan behoorlijk slecht (lees: niet bestaand). Het internet gaat op deze plekken via de satelliet, wat natuurlijk wel logisch is want ze gaan echt niet even een kabeltje doortrekken voor een camping in the middle of nowhere. Ik vind het wel jammer om niet altijd een foto op Instagram te kunnen plaatsen, maar verder is het eigenlijk helemaal prima. Zo voelt het eigenlijk nog wel een beetje meer als vakantie!

Om je een beetje een idee te geven van hoe lang het wel niet wandelen was soms – vandaag waren we rond half 9 vertrokken en ik kwam pas rond 6 uur aan! Dit is wel met een paar pauzes natuurlijk, maar niet eens zo heel veel. Soms ben je gewoon echt heel lang bezig met een stuk en ik kan je vertellen dat je aan het einde van de rit er echt wel een beetje klaar mee bent! Maar ja, dan kijk je weer eens om je heen en besef je je weer hoe gelukkig je mag zijn dat je in zo’n waanzinnig mooi landschap mag en kan rondlopen.

Dag 5 – Van Inverarnan naar Tyndrum
Aantal stappen – 36.000
Aantal kilometers – 21.38 (route)/ 25,6 (hele dag)
Aantal blaren – teveel!!

Dit was de eerste dag dat ik overwoog te stoppen. Het lekkere weer was verdwenen maar eigenlijk vond ik dat alleen maar prettig. Toch ben ik enorm chagrijnig en niet vooruit te branden. Ik weet niet zo goed wat het is, ik heb geen specifieke reden maar ik voel me gewoon heel erg boos. Ik kom ook maar niet op gang en we besluiten dan ook al snel weer apart te gaan lopen. Ik ga zitten en even rustig bijkomen. Ondertussen kijk ik naar mijn voeten, die onder de blaren zitten. Een voorbijganger kijkt me met grote ogen aan: “Ouch, good luck with that!!”. Dat ga ik wel nodig hebben ja… Na een tijdje krijg ik weer zin maar beginnen mijn voeten steeds meer en meer pijn te doen. Het begint ook steeds harder te miezeren, uiteindelijk regent het gewoon. Toch vind ik dit niet storend, sterker nog, als ik door een dennenbos loop ruikt het er echt zo heerlijk! De regen voelt eerder fris en fijn dan echt een last. De route zelf is gelukkig ook niet al te zwaar, het is redelijk vlak en ook wel afwisselend.

Rond lunchtijd stop ik bij Crianlarich, een klein dorpje waar je ook een stempel kunt halen voor het paspoort en wat bekend staat om zijn theehuis op het station. Het grappige is dat ik me deze plek meteen herinner van toen ik anderhalf jaar geleden in de trein zat. Ik had namelijk een foto gemaakt van een stationnetje met een bordje ‘tea house’, dat moest deze plek wel zijn! Het bleek ook zo te zijn, wat natuurlijk wel heel leuk was. Maar het theehuis zelf was wel een beetje een deceptie. Het was niet meer dan een simpele kantine met slechte filterkoffie. Maar ze hadden er wel heerlijke tosti’s! Ik kom in het theehuis ook nog Annemieke tegen, die vrijwel meteen weer vertrekt omdat ze er al een tijdje zit.

Na de lunch ga ik weer verder, ondertussen is het nog harder aan het regenen. Weer terug het bos in! Nou begin ik de blaren echt heel erg te voelen, de pijn is echt heel overweldigend. Voordat ik hier naartoe ging had ik me op allerlei soorten pijnen voorbereid, maar ik had nooit gedacht dat ik zoveel last van blaren zou krijgen. Ik had mijn schoenen immers goed ingelopen en nooit ergens last van gehad. Maar mijn schoenen waren eigenlijk te groot, maar dat moest omdat ze anders te smal waren. Door al dat klimmen en dalen zijn mijn voeten enorm gaan schuiven met als resultaat overal blaren. Wat een verschrikking!! Over het laatste stuk heb ik dan ook bijna 4 uur gedaan, en het was maar een stukje van 10 kilometer! Mijn voeten doen zoveel pijn dat ik niet meer kan doen dan strompelen. Ik besluit maar muziek op te zetten als afleiding, omdat ik anders de hele tijd in mijn hoofd zit te vloeken en te jammeren. Dat werkt wel gelukkig en uiteindelijk red ik het dan ook, maar man, wat was ik er KLAAR mee. Annemieke heeft al ingecheckt en zodra ik aankom ga ik eerst een uur in bed liggen. Helemaal, helemaal klaar mee. Ik heb deze dag ook zo vaak in janken uit willen barsten, het is een wonder dat niet gebeurd is haha.

Daarna neem ik een douche en gaat alles weer een beetje beter. Gelukkig mag ik vanaf dan Annemieke’s slippers lenen (ik had zelf alleen andere schoenen mee, maar die deden ook veel pijn) zodat ik na het wandelen in ieder geval nog fatsoenlijk kan lopen en de blaren een beetje kan laten helen. Terwijl het regent en koud is loop ik daar dus over straat op slippers, hilarisch! Het kan me niets schelen, het is al zoveel fijner dan schoenen.

Het begint me op te vallen dat het niet alleen lichamelijk soms zwaar is maar ook echt mentaal heel erg. Dit zal vast per persoon verschillen, maar helemaal met die blaren had ik het echt zo zwaar. Ik heb zelden meegemaakt dat mijn hoofd zo hard ‘NEE, NEE, IK WIL NIET, NEE!’ riep. Maar ik had er al eerder deze week last van en vandaag was helemaal het toppunt. Ondertussen is het landschap ook prachtig en is het zo heerlijk als je aankomt en je kunt rusten. Je voelt je echt wel voldaan! Maar wow, dat hoofd, nee dat wil niet altijd.

Ik denk dat deze dag het diepste dieptepunt was van de vakantie. Ik weet ook nog dat ik naar bed ging en me gewoon heel verdrietig voelde. Wat als ik het niet kon afmaken? Ik wilde echt wel, maar die blaren deden zoveel pijn. Ik wist het allemaal even niet meer.

Dag 5 – Van Tyndrum naar Bridge of Orchy
Aantal stappen – 19.400
Aantal kilometers – 11,5 (route)/ 14 (hele dag)
Aantal blaren – nog steeds teveel…

Vandaag een korte wandeling en dat komt me eigenlijk wel heel erg goed uit met al die vervelende blaren. Als ik naar mijn dagboekje kijk staat er vooral een relaas over blaren en verkeerde schoenen en pijn, haha. De dag begint een beetje grauw, met hier en daar wat regen. Ik heb mijn regenhoes dan ook om mijn tas gedaan maar durf na een tijdje toch wel mijn camera tevoorschijn te halen. Soms heb ik wel eens getwijfeld of ik het geen fout was geweest om die mee te nemen, want wat een gesjouw en elke keer dat gedoe van in en uit de tas doen… Ik zag later iemand met een soort heuptasje voor zijn camera – dat had ik ook moeten doen! Maar goed, dat is ook weer extra investeren en dat had toch niet in mijn tas gepast voor het vliegtuig… Hoe dan ook, achteraf gezien ben ik echt heel blij dat ik mijn camera mee heb genomen. Wat een verschil met de telefoonfoto’s! En het is ook zo’n mooie omgeving, het was echt doodzonde geweest als ik em niet mee had genomen. Maar als je een heel goede compactcamera hebt, zou ik toch overwegen om die mee te nemen in plaats van een spiegelreflex. Gewoon even een willekeurige tip!

Terug naar de wandeling van die dag – het was weer een ware struggle, weer vanwege mijn blaren. Ik bedenk me hoe makkelijk dit stukje wel niet was geweest als ik niet zoveel blaren had, hoeveel meer ik er van had kunnen genieten! Aan de andere kant kan het nou in ieder geval eigenlijk ook niet erger, wat ergens ook weer een schrale troost is. Zo is er op de 1 na laatste dag een vrij grote klim, maar daar kijk ik al een stuk minder tegen op. Die blaren zijn er toch wel dus alles wordt toch wel vervelend! Dat klinkt als een gekke houding, maar het is eigenlijk wel geruststellend. Ik laat het allemaal maar over me heen komen. Ik besluit dat ik me ook heel erg rot voel als ik stop, misschien nog wel rotter als wanneer ik met deze pijn doorloop. En dan heb ik het ook nog eens niet gehaald! Doorlopen lijkt me dus de enige optie.

We zien weer veel gele bloemen en ook het spoor. Ik vertel Annemieke dat we straks ook weer terug gaan over dat spoor en dan dus ook langs de plekken komen waar we gewandeld hebben. Terwijl ik dat zeg horen we een trein aankomen, grappig om je te beseffen dat je daar over een paar dagen ook in zit. Het is een korte maar zeker mooie route, met prachtige bergen en lage wolken en natuurlijk nog veel meer lammetjes. Heerlijk!

Rond half 1 komen we al in Bridge Of Orchy, een dorpje wat niet veel meer is dan een treinstation en een hotel. We slapen weer in een schattig soort hobbithuisje in iemands achtertuin. Het is eigenlijk een soort verijdeld tuinhuisje, maar ze zijn best wel ruim en hebben een fatsoenlijk bed. Ook staan er schattige stoeltjes op de veranda, zo leuk. Wat een uitzicht ook! Heel slim ook, want afgezien van het peperdure hotel en een heel dubieus uitziend ‘bunkhouse’ op het station zijn er verder geen slaapplekken hier. Vanwege de West Highland Way is dit toch wel een populaire plek om te slapen, dus nogmaals – heel slim!

We vertrekken rond een uur of 3 richting het hotel, waar er eindelijk weer eens wifi is. Het is er ook zo lekker warm dat we er eigenlijk gewoon de rest van de dag blijven hangen. We drinken ook wat lokale biertjes – heel grappig maar zelfs een gat als Bridge Of Orchy heeft zijn eigen brouwerij en dus ook eigen biertjes. Leuk om te proberen! Het scheelt dat het bier in de UK niet zo’n hoog alcoholpercentage heeft, want na een dag lopen hakt het er soms wel in natuurlijk.

We komen weer dezelfde mensen tegen en drinken met een paar gezellig een biertje. Later raken we ook nog aan de praat met een Belgische man die mijn verhaal over blaren aanhoort en spontaan komt aanzetten met een blaren overlevingspakket – Compeed, heel sterke Ibuprofen en ontsmettingsmiddel. Superlief! Die kan ik goed gebruiken…

Zo, een heel verhaal weer met zo mogelijk nog meer foto’s dan de vorige keer. Ik heb dus in de afgelopen twee posts al meer dan 120 foto’s geplaatst! Ik geloof dat dat wel een nieuw record is. Elke keer als ik denk dat ik niks te vertellen heb komen er toch nog ineens een hele hoop zinnen uit. Zo is deze post ook weer bijna te groot geworden. Binnenkort volgt deel 3, de laatste!