Het is zover! Het is 1 September, we zitten in een economische crisis door COVID-19 en ik heb besloten om fulltime te gaan fotograferen. Klinkt als een gekke keuze, is het niet? Het is namelijk niet alsof ik elke week opdrachten heb. Zeker niet zoveel als mijn collega’s. Maar daarom leek het me wel goed om neer te pennen wat mijn plan van aanpak is. En waarom ik dat nou eigenlijk doe?
Dit is waarschijnlijk één van mijn meest persoonlijke blogs die ik hier schreef, maar tegelijkertijd vond ik het ook heel leuk om te schrijven. Nu ik het teruglees lijkt het een beetje alsof ik de drang voel mijzelf te verdedigen, maar dat is niet het geval. Ik wilde je simpelweg een kijkje geven in mijn leven en wat me er toe heeft gezegd om deze stap te nemen :)
Het is een heel boekwerk geworden, want zo ben ik natuurlijk. Maar dit is ook een beetje hoe ik mijn blog weer wil gaan vormgeven: niet alleen weekoverzichten maar ook wat meer persoonlijke verhalen. Iets meer diepgang ;) Dus hier komt mijn levensverhaal, joe he!
In den beginne
Waarom kies ik hiervoor? Voor dat antwoord moeten we even ver terug in de tijd. Als 15-jarige begon ik bij de Albert Heijn, het was mijn allereerste bijbaantje ooit. Ik was niet persé graag aan het werk, een typische luie puber, dus van het idee van iets van een krantenwijk gruwelde ik.
Een levensverhaal is natuurlijk niks waard zonder gênante foto’s van jezelf van vroeger, dus hier komen ze dan…
Ohhh de Subway, wat een ellende. En wat een kort haar he! Ik heb twee jaar later een beugel genomen trouwens, zo blij mee nu ik die foto’s weer zie.
Ik ging aan de slag op de versafdeling: vleeswaren en brood. Daarna nog bij een andere supermarkt, tijdens mijn studententijd werkte ik jaren bij C’est Du Pain (nu de Broodzaak) op het station, de Ikea en tijdens het afstuderen van de kunstacademie ging ik aan het werk bij de Subway. Ironisch genoeg houd ik dus helemaal niet zo van brood, maar het bleek wel een thema. De Subway vond ik afgrijselijk: ik was nog aan het afstuderen, was al 2x gezakt en moest ondertussen broodjes maken voor de studenten naast mijn school. Ik voelde me diep ellendig, dat weet ik nog wel. En jaloers op de studenten, ik wilde ook studeren en niet in die ellendige broodjeszaak zijn.
Ik werkte in de merchandise maar stond ook regelmatig in de horeca of op attracties als de Vliegende Hollander, Joris & de Draak of Vogelrok. En ja ook Carnaval Festival. Eerlijk? Ik vond het liedje van de Vogelrok irritanter ;)
Na 9 maanden Subway kwam de Efteling, waar ik een paar jaar gewerkt heb. Daarna stuitte ik per abuis op een vacature bij Douwe Egberts voor een barista, iets wat me altijd heel leuk leek. Ik wilde toen ook misschien wel in het buitenland gaan wonen en een barista leek me overal wel handig (helemaal toen was het nog niet zo bekend. In deze tijden is iedereen en zijn moeder barista natuurlijk ;)). Daar werkte ik 7,5 jaar (!) en in de laatste jaren startte ik mijn fotografiebedrijf. Het laatste half jaar werk ik in een andere koffietent, omdat het me tijd leek voor iets nieuws. Horecawerk is vaak flexibel, ik had nog steeds plezier in koffie maken en dat leek me een goede combinatie samen met fotograferen.
Je merkt het al: ik werk al heel lang in de horeca of ander ongeschoold werk, terwijl ik al 11 jaar een HBO-diploma heb. Maar dat is eigenlijk helemaal niet belangrijk: als creatief persoon merk ik dat mijn brein gewoon anders is dan veel mensen (sorry, dit is zo’n cliché, I know). Ik heb veel meer uitdaging nodig en moet simpelweg mijn creativiteit kwijt, anders word ik erg ongelukkig. Iets wat ik de afgelopen jaren steeds meer en meer heb ontdekt. (Ik wil nog even benadrukken dat ongeschoold werk helemaal niet erg is, of suf, of stom, ook al heb je wel of geen opleiding gedaan. Niks mis mee!! Mits je het leuk vind. En dat vond ik niet.)
Om nog maar niet te spreken van mijn lijf wat al jaren in de kreukels ligt. Dat was eigenlijk altijd al een hint, mijn lijf zei wat mijn hoofd niet toeliet: dit is niet okee. Maar ja, hoe zie je dan een uitweg? Zoals je je wel kunt voorstellen, zijn dat soort baantjes geen vetpot. Dus sparen wordt best wel lastig. Ik wist ook gewoon niet wat ik anders kon gaan doen. De afgelopen jaren voelden vaak erg hopeloos, daar zal ik niet om liegen.
Turning point
Het absolute turning point was voor mij het starten van mijn eigen bedrijf. Hoe het begon? Drie jaar geleden vroegen (eisten, eigenlijk) kennissen me om hun bruiloft te fotograferen. Het maakte niet uit of het mislukte, ze vertrouwden me wel. Het werd vast heel erg mooi. Die bewuste dag kreeg ik geen hap door mijn keel – zo zenuwachtig was ik. Maar wat was het leuk! Iedereen was blij en lief en enthousiast. Ik was helemaal om.
Wat was en is het bevredigend om aan jouw eigen merk te werken, dat mensen je geld betalen om iets te doen wat je superleuk vind: foto’s maken! Natuurlijk, niet alle klussen zijn even leuk en uiteindelijk blijft het natuurlijk werk. Van pluisjes Photoshoppen word ik niet altijd gelukkig.
Maar van koffie maken en de hele dag de benen onder mijn lijf vandaan rennen, opruimen, poetsen, nog meer opruimen, nog meer poetsen, afwassen, afwassen ook niet. Heel eerlijk? Ik schaamde me soms een beetje als een gast me vroeg ‘wat ik dan studeerde’ en me met open mond aankeek als ik zei dat ik al 11 jaar was afgestudeerd. Je zag ze denken: “Maar wat doe je hier dan?” Dit vind ik overigens een hele stomme gedachtegang van mensen. Ik ben nog steeds van mening dat een baantje in de horeca echt niet slechter is dan een hoge baan op kantoor. (Tegelijkertijd merk je het toch al aan mijn taalgebruik he: baantje vs. baan. Zo stom!)
Nogmaals: als je maar gelukkig bent.
Maar dat was ik niet. Tijdens de banenswitch twijfelde ik al of ik het niet gewoon moest gaan proberen, dat fulltime fotograferen. Maar het duurde nog een half jaar, met een lockdown tussendoor die mij deed inzien dat ik veel creatiever was met veel tijd, wekenlang knallende koppijn en een therapiesessie waarin mijn psycholoog me even moed in praatte om de stap te zetten. Natuurlijk, heel veel vrienden ook, maar dat laatste was echt een doorslaggevend moment. De dag er na heb ik ontslag genomen. Waarom niet?
En nu?
Goed, heel verhaal maar wat heeft me nou doen beslissen om de keuze nú te maken, zie ik je denken. Een paar dingen:
- Ik ging op een andere werkplek werken in de hoop zo weer iets meer plezier terug te krijgen in het werk. Dat was dus niet zo.
- Al die jaren heb ik mijn fotografiegeld gespaard (en ook apparatuur van gekocht). Ook heb ik het afgelopen jaar geld gekregen van familieleden, waardoor ik nu met een gerust hart geen werk durf te hebben. Ik zeg dit heel eerlijk omdat mensen graag een vertekend beeld laten zien op social media. Ik dacht echt dat er iets mis met me was omdat andere fotografen al na een jaar fulltime gingen ondernemen. Wat bleek? Ze hadden gewoon een vriend met een goede baan die de vaste lasten betaalde. Ja, zo kan ik het ook he, dacht ik toen. Dus eerlijk: ik heb een goede buffer, die ik deels heb gekregen en deels zelf heb gespaard. Ik wil alleen mijn eigen gespaarde geld opmaken, maar wil mijzelf ook de tijd gunnen om te ontdekken hoe het gaat. Laatst las ik een artikel over een vrouw die een bepaald bedrag had gespaard om zo een jaar vrij te kunnen nemen. Ze zei zelf al dat sommige mensen sparen voor een auto of een huis, en zij voor vrije tijd. Vond ik heel mooi en herkebaar!
- Over tijd gesproken: ik hoop nou veel meer energie, zin en tijd te hebben. Tijd die ik in mijn bedrijf kan steken, waardoor het kan groeien.
- Die horecamentaliteit heeft ook zo zijn voordelen: ik ben gewend om lange dagen te maken en hard te werken. Daar ben ik zeker dankbaar voor, want dit komt heel goed van pas tijdens bruiloften.
- Doordat ik geen supergoede baantjes had (en ook nooit fulltime werkte, want dat was te vermoeiend voor mijn hoogsensitieve koppie) ben ik gewend om weinig geld te hebben. Of ja, weinig, dat is natuurlijk relatief. Toch durf ik wel te stellen dat ik niet veel geld nodig heb. Ik denk dat dat me goed van pas gaat komen de komende tijd!
- Maar bovenal hoop ik dat ik weer gelukkiger kan worden. En wat meer rust in mijn hoofd en ook lijf kan vinden. Het wordt een experiment, we gaan het zien, maar ik ben positief gestemd :)
Interessant om te lezen en fijn dat je open bent over dit en de geldkwestie. Het lijkt inderdaad vaak alsof mensen meteen mega succesvol zijn dat het ze lukt om van hun zelfstandige activiteit te leven maar vaak zit er dus wel iets meer achter.
Daarnaast heb ik een tijdje in een winkel gewerkt en mensen deden daar ook altijd wat ‘raar’ over. Dan vroegen ze wanneer ik voor “echt” werk ging kijken of welke “echte” job ik wou doen terwijl ik het wel een fijne job vond. De job daarna was dan in veel ogen een “echte” job (als bankbediende) maar ik werd er doodongelukkig van tot mijn lijf ook heel erg luid stop schreeuwde en ik vrij impulsief mijn ontslag indiende.
Ik denk altijd maar: je kan nooit iets fout doen met je hart te volgen. Je hebt er wat tijd voor nodig gehad maar het leest wel alsof je dat nu gedaan hebt. Ik wens je alleszins veel plezier en ook succes uiteraard :) (en ook goesting om persoonlijke stukjes te schrijven want dat vind ik leuk :D)
Dankjewel voor het lezen :D En ik kan me goed voorstellen dat een ‘echte baan’ ook niet altijd leuk is. Ik denk ook niet dat ik daar gelukkiger van was geworden. Ik blijf er bij dat plezier het belangrijkste is. Natuurlijk, werk blijft werk, maar het mag toch wel een beetje leuk zijn!
Je hart volgen is idd het belangrijkste. Bij mij duurde het erg lang voordat ik het aandurfde, maar ach, als ik 10 jaar geleden al was gaan fotograferen voor geld, dan had ik het nu waarschijnlijk niet meer zo leuk gevonden. Dus alles op zijn eigen tijd :)
& Bedankt! En wat is goesting toch een heerlijk woord :D
Wat leuk om die memorylane door al je (bij)baantjes te lezen. Best wel indrukwekkend. En extra knap dat je nu de knoop hebt doorgehakt. Ik dacht eigenlijk dat je allang full time fotograaf was en wist helemaal niet dat je zulke mooie koffies kan maken!
Jaa ik hoor het heel vaak hoor, dat mensen dachten dat ik al fulltime fotograaf was. Of jaren terug dachten sommige mensen dat ik fulltime blogger was (toen ik nog ander soort artikelen schreef haha). Maar nee dus, al die jaren barista!
Leuk om dit te lezen, mooi om te zien hoe open je over alles bent. Prachtige foto’s maak je trouwens :-)
Leuk om te lezen. Ja, ik was ook altijd heel gelukkig in zulke banen. Alhoewel ik ook een uni-diploma heb. Gewoon werken, veel contacten, en werk dat “af” is. Niet iets dat nooit af is, zoals onderzoek. Het geeft zekerheid en gezelligheid, maar weinig geld of erkenning (helaas). Maar de stap om fulltime te fotograveren vind ik spannend. Ga je volgen, om te kijken hoe het verder gaat. Je schrijft overigens erg goed. Succes.
Ha dankjewel! Wat leuk dat je een berichtje achterlaat :) Ja de horeca is zeker leuk, maar heeft tegelijkertijd ook wel een beetje een houdbaarheidsdatum vind ik. De stap om fulltime te gaan fotograferen is zeeeeker spannend, maar zie ik ook niet als een definitieve keuze. Ik zie wel waar het schip strand :D Dankjewel!