Vijf jaar Angélica Vis Fotografie!

Hoera! In alle eerlijkheid moet ik nu eigenlijk hard aan de bak foto’s bewerken, maar besluit ik om gewoon even tussendoor toch een blog te schrijven. Dat vat ook meteen mooi het leven van een zzp-er samen: zelf de vrijheid en planning maken.

Als eerste nog bedankt voor alle lieve berichtjes n.a.v. de vorige post! Het ging even een tijdje niet zo lekker, zoals het jullie al opviel. In die tijd heb ik ook wat minder tijd aan mijn bedrijf gespendeerd dan ik eigenlijk zou willen. Of ja, eerlijk, op dat moment kon het me niet zo boeien allemaal. Het was een soort samenloop van omstandigheden. Gelukkig gaat het nu weer de goede kant op krijg ik weer zin om te schrijven, maar ook om te werken aan mijn bedrijf.

Want wat me wel de afgelopen weken wel duidelijk is geworden is dat ik me echt in mijn handjes mag knijpen met mijn werk. Hoe ik zelf mijn eigen tijd in kan delen, even een maand naar Portugal kan gaan, eens een dag over kan ‘slaan’ (mits ik geen opdracht heb) als mijn hoofd niet wil, hoe ontzettend leuk het is om te fotograferen, hoe fijn bruiloften zijn, al die taart die ik te eten krijg, of al die lekkere maaltijden tijdens bruiloften. Elke opdracht is een feest. En ondanks dat ik dat een heel mooi streven vind (dat werk een feestje is, soms letterlijk), is dat helemaal niet normaal. En ondanks dat ik me veel ellendig voelde de laatste weken heb ik daar toch heel vaak bij stilgestaan: hoe leuk mijn werk toch is. Hoe dankbaar ik ben dat ik dit na heel veel jaren worstelen toch voor elkaar heb gekregen.

Vijf jaar geleden….

Werkte ik nog als barista, zo’n 30 uur per week. Het was alweer 8 jaar geleden nadat ik was afgestudeerd van de kunstacademie. Daar studeerde ik overigens illustratie, maar dat afstuderen was zo verschrikkelijk dat ik nauwelijks meer tekende. Het was geen goede start van een eventuele carriere en ik had allemaal baantjes bij o.a. Subway, Efteling en uiteindelijk als barista. Dat laatste heb ik nog heel lang gedaan en vond ik best leuk, maar als creatieveling moet je gewoon dingen maken, anders word je ongelukkig. Het duurde echt heel lang voordat ik daar een beetje mijn weg in vond.

Tot ik werd gevraagd om een bruiloft voor kennissen te fotograferen. Volgens mij heb ik dit verhaal al zo vaak verteld, dus ik zal het kort houden. Die bruiloft bleek leuk, gezellig, mooi, tof en heel simpel: ik kon het gewoon! En best goed ook! En zo schreef ik me in bij de KVK en bouwde ik beetje bij beetje aan mijn bedrijf.

Corona

Na iets meer dan 3 jaar en een pandemie later besloot ik afscheid te nemen van de horeca. Door de hele crisis, regels en personeelstekort was het een grote bak ellende. En dan had ik het al niet helemaal naar mijn zin. Ik besloot er dus in een pandemie vol voor te gaan. Best spannend eigenlijk he? Dat had ik anders ook nooit gedaan, als die hele pandemie er niet was geweest. Ik kwam namelijk een paar maanden thuis te zitten en vond rust in de vrijheid, zelf dingen maken en kreeg meer inspiratie. Dat had me dus wel aan het denken gezet.

En dan nu?

Nu fotografeer ik alweer bijna 2 jaar fulltime. Nog steeds vind ik dat echt bizar. Vooral de laatste tijd sta ik er steeds meer bij stil hoe bizar het is. Waarom het zo bizar is? Geen flauw idee, haha. Ik denk vooral het zien van het geld op mijn bankrekening, dat mensen dat mij persoonlijk betalen. Dat is zo’n rare gewaarwording, helemaal als je je hele leven parttime in de horeca hebt gewerkt (lees: arme sloeber bent, niet dat mensen die in de horeca sloebers zijn natuurlijk he, dat snappen jullie wel). Natuurlijk gaat er nog een hele hoop naar de belastingdienst maar het is gek. Mensen betalen mij geld? Voor dingen die ik maak? Huh?

Maar naast gek ook heel fijn om dingen te mogen maken, continue. Ontzettend mooi dat mensen mij persoonlijk inhuren om hun mooiste dag vast te leggen. Of voor foto’s voor op hun website. Het gevoel hebben dat je echt iets bijdraagt, dat mensen je echt waarderen. Dat is eigenlijk al goud waard.

2022 inhaalslag

Dit jaar is wel echt een bizar goed jaar hoor. Iedereen moet nu natuurlijk alles nog inhalen, alle bruiloften kunnen weer doorgaan en het is simpelweg gewoon druk. Ik heb nu al meer bruiloften gedaan dan heel vorig jaar, en dat was toen al mijn beste jaar. Sterker nog: ik zit eigenlijk al zo’n beetje op dezelfde omzet als heel vorig jaar. Wow!

Zo zie je maar, de aanhouder wint ;)

Naast fotograferen ben ik vorig jaar ook begonnen met sporadisch verkopen van grafiekprints en kaartjes. Ook dit jaar heb ik dat weer gedaan en het ging supergoed! Dat was ook echt megaleuk. Het liefst zou ik ook meer met illustratie willen doen, maar dat gaat denk ik meer een winterproject worden.

De toekomst?

Jongens dit is me toch een warrig stuk geworden! Ik weet ook eigenlijk niet zo goed waar ik heen wil, behalve vooral heel vaak benadrukken wat voor een bofbips ik mijzelf wel niet vind.

In de toekomst zou ik zo door willen blijven gaan, maar misschien nog wat meer andere creatievelingen willen vastleggen. Ook zou ik graag wat meer waarde willen geven aan mijn klanten en daar wil ik me de komende tijd ook echt even in gaan verdiepen. Wellicht een workshop of cursus volgen, sparren met collega’s, je kent het wel. Nieuwe inspiratie opdoen. Ik merk dat ik alles wel aardig onder de knie heb nu en dat het tijd is voor een nieuwe uitdaging. Natuurlijk wil ik ook meer met illustratie doen, maar ik merk dat ik daarvoor echt wat meer ruimte nodig heb. Op dit moment is het daar gewoon te druk voor, behalve dan voor mijn maandelijkse lino.

En reizen! Vorig jaar ging ik al een maandje naar Portugal om daar een beetje op zoek te gaan naar inspiratie en dat was echt fantastisch. Dit jaar zou ik graag iets soortgelijks willen doen. Mijn werk leent zich niet voor om digital nomad te worden of op locatie te werken (ik heb immers hier mijn klantenkring opgebouwd, met fotografie gaat dat echt niet zomaar) maar ik wil wel weer meer reizen. Ik moet zeggen dat deze zomer niet zo trekt met al dat gedoe bij de vliegvelden, maar wellicht nog een klein treinreisje? En dan in het najaar weer wat langer.

Een ‘lifegoal’ is ook nog wel een bruiloft vastleggen in het buitenland, op een bijzondere plek als Italië, IJsland of Parijs. Al moet ik eerlijk zeggen dat het idee dat ik naar het buitenland moet reizen voor een bruiloft me ook wel wat stress geeft haha!

Trots

Hoe dan ook ben ik trots op mijn werk en wat ik maak. Al moet ik zeggen dat dat gevoel niet altijd even sterk is. Ik zie wel dat ik veel dezelfde trucjes toepas, en soms zijn de omstandigheden gewoon wat minder fotogeniek. Je ziet zelf ook altijd ruimte voor verbetering natuurlijk en de laatste tijd zag ik die heel veel. Maar nu ik volop in het bewerken van mijn foto’s zit ben ik toch ook weer een beetje trots. Ik doe het toch maar mooi wel :)

P.S. Normaal had ik deze post graag opgevrolijkt met nog veel meer foto’s maar dat kost uren tijd! En ik moet echt, echt weer aan de bak. Denk dat ik in Juli ga beginnen met maandoverzichten, wie weet :)