Terug uit Schotland

Het is alweer dagen geleden dat ik terug kwam uit mijn oh zo geliefde Schotland. Waar ik normaal gesproken meestal naar Edinburgh ga of met de trein verder het land in reis, ging ik dit keer te voet. Ik liep samen met een vriendin de West Highland Way – een langeafstandsroute van zo’n 155 kilometer (of in mijn geval 165km, maar daarover later meer). Aangezien ik absoluut geen ervaren wandelaar ben besloten we de route in 8 dagen af te leggen. De kortste dag was maar zo’n 13 kilometer, de langste 24 (officieel, in mijn geval 34…). Het was zoals verwacht ontzettend zwaar, maar eigenlijk niet door de dingen die ik had verwacht. Zo kwam ik vorig jaar uit Japan terug met veel pijn aan mijn schouder, een blessure. Ook had ik voor vertrek nog steeds last van mijn voetblessure, waar ik ook fysiotherapie voor heb gehad. Je begrijpt dat ik huiverig was – ik zou hoe dan ook van één van deze dingen last krijgen. Maar niets bleek minder waar, mijn grootste vijand bleek iets waar ik helemaal niet op voorbereid was – blaren! Ik had wel een pakketje blarenpleisters bij me, maar dat ik er zoveel zou hebben en ze zo verschrikkelijk veel pijn zouden doen had ik totaal niet verwacht.

Maar zoals je misschien al wel vermoed heb ik het maar mooi wel gehaald! Ik had verwacht helemaal trots en blij te zijn, maar omdat ik de laatste dag verdwaald raakte en veel te lang onderweg was geweest voelde ik me vooral heel dom. Maar ik denk dat dat nog wel komt. Mijn stempelboekje hangt al aan de koelkast en de afgelopen dagen heb ik vooral gespendeerd met het gapen naar mijn foto’s. Wat was het mooi! Ik ga hier binnenkort nog heel uitgebreid over schrijven, een soort dagboekje, waar ik je alles per dag ga vertellen. Maar alleen al het uitzoeken en bewerken van mijn foto’s gaat een hoop tijd kosten (en dat terwijl ik er veel minder dan normaal heb gemaakt, want wandelen en klauteren met zo’n camera om je nek is echt geen pretje! En regen… ahh, regen)

Of er dan ook de komende donderdag al iets online komt weet ik nog niet. Het is veel te mooi weer om de hele tijd binnen te zitten en aan mijn blog te werken! Toch kon ik het niet laten om even snel een stukje te schrijven en een paar foto’s te delen van één van mijn favoriete stukjes – de oceanen van bluebells bij Loch Lomond. De eerste dag waren we helemaal enthousiast toen we er een paar zagen! Toen we een paar dagen later in vrijwel letterlijk een oceaan van deze bloemetjes liepen was onze verwondering dan ook groot. Echt heel gaaf! Ik voelde me echt net een hobbit, het landschap leek wel The Shire!

English: Hey guys, I’m back from Scotland! I hiked the West Highland Way and it was crazy beautiful but also crazy hard. Will talk about it more later, for now I have a few pictures of blue bells. Saw so many blue bells! Will probably stop typing in English for a while as it’s too time consuming. Hope you understand!

P.S. Ja sorry voor het verschillend bewerken van de foto’s. Het komt ook door het licht dat sommige paarser zijn dan de rest en nou ja. Continuïteit is niet zo mijn ding, kijk maar naar mijn Instagram. Ik werk gewoon heel graag per foto, ha. Deal with it ;)