Volgens mij heb ik jullie al vaak genoeg verteld dat deze blog van oorsprong een reisblog was, dus ik zal jullie er niet al teveel mee vervelen. Maar dat reizen een belangrijk ding was op deze blog, dat is een feit. Nu jaren later zit ik te denken – hoe is het eigenlijk veranderd? Wat voelt er anders? Waarom ben ik niet meer zo reislustig? Is dit een goed ding, of slecht? Word ik simpel weg wat ouder en minder onrustig, of verval ik daardoor meer in mijn comfortzone?
Ondertussen laat ik ook nog wat camerafoto’s zien die ik maakte in Sevilla & Cordoba vorige week – want waarom heb ik ze anders gemaakt? Ook zoiets: wat doe je eigenlijk met al die foto’s?
Juist. Een kleine identiteitscrisis dus. Vroeger was reizen een onderdeel van mijn identiteit. Ik ging vaak zo’n 5x per jaar alleen op vakantie. Naar landen als Schotland, IJsland, Japan maar ook verrassingen als Bulgarije of Roemenië. Bucketlist items afstrepen en een spontaan ticket van 12 euro boeken voor volgende week, want waarom niet? In die tijd werkte ik nog in de horeca, had ik er geen fotografiebedrijf naast en ook niet al teveel hobby’s. Dat kan ik me nu helemaal niet meer voorstellen trouwens, maar reizen en schrijven voor deze blog was mijn grootste hobby. En foto’s maken natuurlijk!
Nu is het zo anders – foto’s maken is niet meer een hobby maar soms meer een moetje. Het is mijn fulltime werk, wat trouwens nog steeds SUPERVET is. Maar vroeger ging ik ook echt op vakantie om foto’s te maken, om daar mijn passie uit te oefenen. Nu moet ik moeite doen om mijn camera uit mijn tas te halen op vakantie. Het liefst fotografeer ik analoog, want dan ben ik er niet zoveel mee bezig. Ook ben ik er ook wel wat meer bewust van dat vliegen niet zo goed is van de aarde. Nou probeerde ik sowieso altijd al wel voor minimaal een week op vliegvakantie te gaan en niet zomaar op en neer te vliegen. Maar nu nog meer.
De voldoening die ik vroeger uit reizen haalde, haal ik nu uit fotografie of mijn hobby’s. Ik vind het fijn om thuis te zijn, om dingen te maken. Toen het vorige week ook zoveel regende in Sevilla wist ik soms even niet wat ik met mijzelf aanmoest: veel koffietentjes gaan dicht tussen 3 en 7, het appartement was te ver lopen om op en neer te gaan, ik vond de hele tijd in een cafeetje zitten ook eigenlijk maar vermoeiend en op de dag dat ik eindelijk lekker kon tekenen in het park, in de rust, werd mijn tas gestolen. POT-VER-DIK-KIE.
Ik merk zelfs dat ik er nu nog moe van ben! Wie weet is dit gewoon een teken van ouderdom? Ik voelde het vorig jaar ook al in Parijs, maar eerlijk gezegd had ik toen ook wel wat pech (trein een paar dagen van tevoren geannuleerd, stakingen, veel regen ook, vertragingen).
Pech, ja soms heb je dat. Toen mijn tas met paspoort, portemonnee met alle pasjes, huissleutel, e-reader, statief en niet geheel onbelangrijk: mijn sudokuboekje, gejat werd dacht ik wel even: wat een pech. Maar ik bedacht me ook vooral – ooit moet ik eens pech hebben. Eigenlijk heb ik het best goed in het leven en best wel weinig pech? Ik heb daar ook wel eens ‘anxiety’ over, dat ik zo weinig pech heb dat het straks allemaal in één keer komt. Ken je dat? (Zo da’s een hele hoop keer het woord pech in één alinea).
Gek genoeg had ik er wel meteen vrede mee. Wat moet je anders? We hebben allemaal wel eens pech. Ik was dankbaar dat ik mijn telefoon nog had, want anders had ik écht een probleem. Het was alleen niet zo’n leuke afsluiter van de vakantie, maar aan de andere kant ben ik nog nooit zo blij geweest om thuis te zijn! Dat is ook wel wat waard he? ;)
Maar natuurlijk heb ik genoeg van deze ervaring geleerd. Toch weer beter op mijn spullen passen. Mijzelf toestemming geven dat ik ook gewoon een hele avond in mijn AirBnB mag Netflixen als ik de hele dag de hort op ben geweest. Dat Zuid-Spanje dus echt heel mooi is, zoals ik al dacht. Dat het allemaal goedkomt. Dat een nieuwe omgeving toch altijd weer inspireert en dus dat het echt wel goed is om uit je comfortzone te komen. En ook: dat je zelf veel dingen je ook anders herinnert dan je ze op het daadwerkelijke moment voelde. Zo dacht ik namelijk ‘ach, ik heb nooit slecht weer op vakantie dus vooruit!’. Maar toen kwamen er steeds meer en meer herinneringen binnendruppelen van regen op verschillende vakanties. En uiteindelijk viel het ook mee, waren er meer dan genoeg momentjes zon waar ik van genoot. En die momenten onthoud je uiteindelijk toch ook (en vooruit, die dag vol regen in Cordoba zal ik ook niet snel vergeten).
Wat ik met dit relaas wil zeggen? Nou vrij weinig, eigenlijk alleen nóg een vraag stellen. Is het echt lastiger om te reizen nu ik ouder ben? Of herinner ik me dingen gewoon rooskleuriger? Ik denk toch vooral het laatste. En dat ik weer meer moet reizen!
Wat denk jij? Merk jij verandering in de ervaring van reizen nu je ouder wordt?
Ik herken dit zo erg. Vroeger was ik dol op hele rondreizen plannen en alles uitstippelen, dat was echt een deel van de voorpret. De laatste jaren is dat weg. Misschien sinds corona omdat er toen weinig te plannen viel?
Ohhh ja, dit! Dit had ik ook, ging goed op het plannen er van. Nu is dat juist me zo tegenstaat! Ik plan vrijwel niks meer en ga er gewoon heen en zie het wel, haha.
Voor mij komt het denk ik niet door corona want daarvoor reisde ik ook al minder, maar misschien gewoon een andere focus in het leven? Mmm!
That’s a great question! I used to love travelling when I was younger, too, but having lived in two of the most touristy places in Europe has totally changed my perception of travelling and the effect it has on communities and the environment… which means I now travel less, never for a weekend (unless I have to see family and have no longer weekends/holidays) and never use AirBnB or rental places unless there’s no other option. I miss it sometimes, but I no longer see travelling as something I need to do often.
That said, I still like to go somewhere in the summer (mostly because I need to get out of places riddled with tourists before I murder someone) but I’d rather stay in one place and visit that properly instead of running around. My travelling is more sedate (and spontaneous in a way, since I rarely make plans) now, but I also get tired more easily! :P
Beautiful pictures, btw! :)
I have forgotten… where else have you lived? Somewhere in the UK comes to mind but I can be wrong! Or Paris?
Yeah I don’t run around anymore either. I like to visit a place a longer time, just like in Barcelona! I’m currently thinking about going to Japan though, but just the logistics have made me postpone it for years haha. And I’ve been there before!
I try to visit a place longer too, I think I’ve always done that though. I try to visit for at least a week. I also really like to stay longer in a place where people usually just visit for a few days, just like Barcelona. Makes it so much more relaxed, and you’ll feel more like a local that way :) And plenty of room for spontaneous tapas dates ;) Or day trips!
I finished my degree in Limerick, Ireland! I’ve been to the UK and Paris often, but never lived there.
Maybe you can stay a little longer in a place in Japan you didn’t get to visit the first time around? The Japanese countryside looks gorgeous and less stressful than the cities, and you can always spend some time in Tokyo when you get there (or when you have to go back) :)
Ik heb eigenlijk nooit zoveel gereisd vroeger en nu dus iets meer. Vroeger vond ik het geloof ik meer gedoe dan dat ik dat nu vind. Ik geloof dat dat komt omdat ik heel veel last van angsten heb gehad en ik liever gewoon veilig thuis bleef. Nu vind ik het fantastisch om mooie plekken in het buitenland te ontdekken. En dat van die pech: ik geloof niet dat dat gaat gebeuren, volgens mij vergeten we gelukkig ook heel veel minder gelukkige momenten 😀