Gisteren was het zover – ik legde een laatste hand aan het opleveren van mijn oude appartement en gooide de sleutels in de brievenbus van de woningbouw. Nog één keer is het tijd voor een kleine reflectie (of laat ik eerlijk zijn, ik ben vast nog niet klaar!)
Eerst nog even wat foto’s uit de oude doos, die hier nog gewoon op de blog staan.
Het is zo grappig om te zien hoe anders het er toen uitzag, vergeleken met 12 jaar later. Zo leeg nog! En mijn stijl was ook zo anders… het was een waar kringloophuis en het was werkelijk mijn paleis. Ik had veel te lang in een studentenhuis gewoond en stond maar 1,5 jaar ingeschreven. Al een half jaar lang reageerde ik elke week op lotingwoningen, die waren toen net nieuw. Ik vergeet nooit meer mijn intens geluksgevoel toen ik op een dag de website opende en er simpelweg stond dat ik op nummer 1 stond. NUMMER 1!
Ik hoefde niet eens te kijken om te weten: dit wil ik! Ik wilde zo graag weg uit het studentenhuis waar ik me al lang niet meer thuis voelde, dat ik al wel meteen wilde tekenen. Maar eerst moest ik nog even kijken, want de vorige bewoner ging pas over een paar maanden weg en wilde graag dingen ter overname stellen. Ik nam een hoop over: de bank, gasfornuis, vloeren, rolgordijnen, tafels, kastjes, noem maar op!
In nog geen week tijd schilderde ik alles, met behulp van wat vrienden en collega’s. Maar het meeste deed ik zelf. Nu moet ik er wel om lachen, want het was echt bij lange na niet zoveel werk als mijn huis nu. Ik schilderde enkel de muren (die wel helemaal limegroen waren allemaal, of grijs) en de deurposten en deuren. De eerste plek waar ik mijn huisje van kon maken, wat een geluk! Ik herinner me nog dat ik verhuisde met carnaval, mijn buren een groot feest hielden terwijl ik doodmoe op bed lag en de hele nacht heb opgegeven. Puur van de stress.
Anderen keken argwanend naar het systeemplafond en het is door de jaren heen liefkozend kamertje of ‘hok’ (dank u mama) genoemd. Maar voor mij was het thuis, mijn veilige haventje, mijn fijne plek. Natuurlijk heb ik geklaagd over irritante buren, dronken mensen onder mijn balkon of rare klopgeesten in de waterleidingen. Maar over het algemeen was het er rustig, met het geroezemoes van de stad op de achtergrond, wat je zo heerlijk kon horen in de zomer met het raam open.
Twaalf hele jaren heb ik er gewoond. Twaalf jaar en 3 maanden.
En nu…
En nu zal ik er misschien wel nooit meer komen. Ik zeg misschien, want ik heb nog een collega die in hetzelfde gebouw woont én nog het nummer van mijn buurvrouw. Ik belde bij haar aan toen ik klaar was met alles en we dronken een kop thee. Ze had de mooiste verhalen, wat me er nog eens aan herinnerde dat ik toch wel echt een introvert ben. Ze woont er veel minder lang, maar kent iedereen beter dan ik!
Afgelopen weekend had ik het plan om het allemaal af te maken, maar het bleek veel te veel te zijn en ik had ook nog dingen thuis laten liggen. Dat was maar beter ook. Wat was ik emotioneel! Ik kan heel stoer doen, maar het feit blijft dat dit me heel erg raakt. Zo regelrecht uit mijn comfortzone, mijn cocon, geschoten worden. Toen ik zaterdagochtend wakker werd voelde ik me al erg in mineur en eenmaal op de fiets naar mijn oude stekkie stroomden de tranen al over mijn wangen.
Daarna kwam ik er nog 2x en besloot ik er de tijd er voor te nemen. Dit keer bleven de tranen weg en keek ik er vooral erg naar uit om het achter de rug te hebben. Terwijl ik dit nu weer schrijf voelt het nog wel een beetje emotioneel, maar het is ook niet gek. Rouw noemde een vriend het, en hoe stom dat ook klinkt (helemaal nu er zulke gruwelijke dingen gaande zijn in de wereld en zoveel mensen zonder huis) zo voelt het wel.
Op de laatste dag ging ik met wat laatste klusjes in het hoofd naar het appartement. Ik maakte schoon, haalde de laatste schroeven er uit en ruimde op. Ik ging nog eens een koffie halen in de stad en een muffin bij dat luxe zaakje, wat ik altijd deed als beloning na iets moeilijks. Dat was dit toch ook zeker! (Gek genoeg voelt dit allemaal als ‘een laatste keer’, terwijl ik alleen maar op de fiets hoef te springen en dan ben ik er met 5 minuten. Dat gevoel moet nog een beetje wennen, dit voelt echt nog heel erg als de andere kant van de wereld.)
Mijmerend zat ik nog op mijn balkon, op een heel klein krukje nog van de vorige bewoner. Het krukje wat ik nodig had voor de ramen. Ik vond het maar moeilijk om me los te rukken van het bekende uitzicht… Maar het appartement voelde klein en benauwd – niet meer van mij, niet meer mijn fijne, veilige plek.
Een opluchting was het toen ik de sleutels in de brievenbus gooide. Spannend ook, want de woningbouw had een hele lijst aan dingen die ik moest doen, inclusief bedragen die ik moest betalen als het niet werd voldaan. Het was gek, alsof ik zo twaalf jaar in één keer in die brievenbus kieperde. Houdoe & bedankt, zoals ze hier zeggen.
Wat een tekst jongens! En voor mijn gevoel heb ik nog lang niet alles gezegd wat ik wil zeggen. Het is een heel dubbel iets. Maar ergens op maandag ging de knop om en voel ik me weer wat beter. Wat meer thuis hier. Want de afgelopen twee weken waren daarin heel wisselend. Ik voel me soms wat alleen en verloren in dit grote huis, zo ver weg van de grote stad. Het is maar liefst 5 minuten fietsen, maar dat voelt voor mij echt als een wereldreis. Over deze gedachte zal ik over een jaar ongetwijfeld hard lachen.
Ben jij al veel verhuisd? Ik vraag me toch altijd af of andere mensen zich ook zo hechten aan hun plekje. Vertel me alles!
P.S. Ja die mooie hal hoort echt bij mijn mini-huisje met systeemplafond. Of niet meer mijn mini-huisje, iemand ander z’n toekomstige mini-huisje.
Ik ben veel verhuisd, maar heb daardoor geleerd hoe ik me snel kan hechten in een huis. Het helpt om je vertrouwde spullen om je heen te hebben en veel wandelingen in de buurt te maken. En nieuwe herinneringen te maken met lieve mensen!
Ja, misschien komt het dan ook weer omdat je veel verhuisd bent? Ik voel me snel ergens thuis, maar wel met de gedachte dat het niet permanent is, ofzo (bijv. in een airbnb of hotel). Ik heb ook heel veel van mijn vertrouwde spullen weggedaan omdat die allemaal op waren, dus dat helpt ook niet haha! Maar komt sowieso goed :)
Wat een mooie hal! Als je ooit weer verhuisd, neem je vast met een vergelijkbaar gevoel afscheid van je nu-nieuwe-huis, met veel herinneringen.
Ja mooi he! Die ga ik wel missen hoor :)
& Zeker waar!
Ik snap wel dat je het na zo lange tijd gaat missen, maar na een tijdje heb je vast datzelfde gevoel bij je nieuwe huis! Ik ben zelf best vaak verhuisd en in mijn volwassen leven is het langste wat ik op dezelfde plek gewoond heb (bijna) drie jaar. Ik hecht me ook wel aan plekken en vind het lastig om ‘afscheid’ te nemen, maar dat heeft bij mij meer te maken met een plek/stad/land achter me laten en alle bijbehorende herinneringen dan met het huis zelf. Dan voelt het toch echt als het einde van een periode in je leven, waarvan je al weet dat je er nog vaak nostalgisch aan terug gaat denken. Maar dat heeft ook iets moois vind ik zelf :)
Ohh ja dat snap ik ook zeker! Ik vind de plek zelf ook heel lastig, ik moet echt wennen dat ik niet meer in de binnenstad woon. Gevoelsmatig woon ik in een heel andere plek nu, terwijl het nog geen 10 minuten fietsen van elkaar verwijderd is! Bizar haha.
Maar ik ben dan ook bijna nooit verhuisd, in mijn jeugd niet en toen op mijn 17e op kamers naar de andere kant van het land. Na de kamers kwam mijn oude appartement waar ik 12 jaar woonde… en nu hier! Ben heel benieuwd :)
Oh wow die hal! Hoe mooi! Jammer dat het aan je appartementje niet te zien was dat je zo’n prachtige hal had (snap je wat ik wil zeggen?? :p). En zo leuk om die oude foto’s te zien!
Het zal wel wennen zijn, maar ik denk dat dat ook wel snel kan komen. Ik ben zelf nog maar 1x verhuisd en dat was dan vanuit mijn ouderlijk huis naar mijn huidige huis. Voelde me hier wel snel thuis en denk er soms aan dat ik het wel leuk zou vinden om nog eens te verhuizen (maar dan zonder het gedoe). Maar we zijn het huis nog aan het opknappen dus misschien voelt het daarna ook als een ander huis, haha :p
Haha ik snap helemaal wat je bedoelt! Ik kreeg op instagram ook meerdere reacties ‘huh, wacht even hoort dit bij het systeemplafond??’.
Jaa het went gelukkig al steeds meer, moet gewoon nog even mijn draai vinden. Helemaal omdat ik zelf mijn eigen routine maak, thuis werk etc. En het is ook nog niet af allemaal, dus dat heeft nog even nodig maar gaat al beter! :)
Verhuizen is gedoe ja, maar nieuwe plekken ontdekken is wel altijd goed! Maar jullie zijn inderdaad nog zo hard er mee bezig, zou zonde zijn ook om daarna te verhuizen ;)
Heel logisch dat je je oude vertrouwde plekje gaat missen. Het had ook zo’n iconische dingen, zoals de St. Jan en het deuntje elke dag!
Ik ben ook zo’n veel verhuizer ; ) En ik heb in de regel +/- een maand nodig om me ergens écht thuis te voelen. En zoals Laura al zegt, dat gaat bij mij ook het beste als ik veel door mijn nieuwe buurt ga wandelen en daardoor alle plekjes ontdek en mijn huis snel gezellig maak.
Door al dat verhuizen heb ik juist helemaal niet snel dat ik me aan een plek hecht en kijk ik juist uit naar een nieuwe plek en een ‘gevoeld’ nieuw begin. Maar ik snap ook wel heel goed dat dit voor tranen zorgt. Je sluit toch een groot deel van je leven af en laat het achter je. Ik wens je in ieder geval een nog mooiere tijd op je huidige plek. Dat het snel helemaal als thuis mag voelen en je snel je draai mag vinden : )
Jaaa iconische dingen had het zeker! Zelfs het systeemplafond is op een bepaalde manier iconisch te noemen :D
& Ik snap zeker dat het heel anders is als je vaker verhuisd. Ik weet ook nog goed dat ik wel eens op vakantie een maandje in een appartement verbleef en me er ook echt meteen thuis voelde. En dat ik daarna, als ik thuis kwam, het ook weer heel anders voelde. En daar ook weer opnieuw moest wennen.
Zelf probeer ik me nu ook vooral gerust te stellen door juist naar mijn oude vertrouwde plekjes te mogen gaan. Het is immers allemaal gewoon op 5 minuten fietsafstand i.p.v. loopafstand, dus zo dramatisch is het allemaal niet haha. Het went al steeds meer :)