Zoals je vast al door had ben ik dus in Japan geweest, waar ik een hele hoop plaatjes heb geschoten. Ik zal er zoveel mogelijk delen, maar eerst even nog een paar van mijn favoriete plekjes. Dat waren er aardig veel, want ik denk dat er ook nog wel een deel 3 aan komt… Oeps! Ik heb mijn best gedaan om het dit keer wat beknopter te houden maar het is toch nog aardig lastig. Ik wil ook niet veel te veel posten maar ik wil graag altijd zoveel vertellen en ook laten zien dat ik het moeilijk vind om niet te oversharen. Ook heb ik deze blog speciaal hiervoor aangemaakt: om gewoon iets te doen met al die talloze vakantiefoto’s van me. Dus zo moet je het eigenlijk maar zien, deze blog is meer een vakantiefotodump ;)
English: Here’s another blog-post with some of my favourite places in Japan!
Bijna aan het einde van de reis kwam ik aan in Miyajima, waar ook eindelijk de bloesem in volle bloei was. Ik ontdekte een prachtige bloesemboom en besloot er een serieuze-selfie-sessie te houden ;) Maar na een tijdje hoorde ik ineens wat geschuifel en kwamen er zomaar 2 hertjes aanlopen! De 1 was niet zo geïnteresseerd en de ander enorm, maar simpelweg erg schuw. Ik heb mijn uiterste best gedaan hem te lokken met een krakend papiertje (gemeen, I know) maar het resulteerde helaas niet in fantastische sprookjesachtige foto’s haha. Maar dat is wel eigenlijk een beetje hoe ik Miyajima het beste kan omschrijven: prachtige natuur met een hele hoop hertjes, oh en tempels natuurlijk, simpelweg sprookjesachtig. In Japan zien ze de herten als ‘boodschapper van god’, ze worden eigenlijk zelfs gezien als heilig! Daardoor mogen ze dan ook naar hartelust ronddartelen rondom de tempels in o.a. Nara, de plek die het meest bekend staat om de hertjes. Hier ben ik ook geweest, maar door het slechte weer en de vele toeristen vond ik het niet zo heel boeiend. Miyajima daarentegen vond ik echt prachtig. Het was natuurlijk ook heerlijk weer en hier kwam je de hertjes overal tegen. Je mag ze officieel niet voeren, maar ze zijn ondertussen zo brutaal geworden dat ze je je eigen eten gewoon uit je handen trekken. Zo moest een meneer een hertje met al zijn gewicht van mij afduwen omdat deze zijn tanden in mijn frietzakje had gezet! Nou was deze al wel leeg, maar ja, plastic lijkt me niet echt gezond voor hertjes.
Afgezien van de hertjes staat Miyajima ook bekend om de gigantische Torii poort die in het water staat, Miyajima staat dan ook voor ‘schrijneiland’. Vroeger was het schijnbaar zo heilig dat het eiland alleen bereikt kon worden door onder de Torii poort te varen! Verder heb ik nog de berg Misen beklommen en ik moet zeggen dat ik daar wel een groot deel van de middag mee bezig was. Het was wel een vrij heftige klim voor iemand zonder enige ervaring, maar het uitzicht was het zeker waard.
Ik vond Miyajima gewoon een prachtige, fijne plek waar je heerlijk kon ronddwalen, uit moest kijken voor knabbelende tamme hertjes, fijn op het strand kon lopen (bij eb) en nou ja, fijn is gewoon het goede woord.
Miyajima was such a lovely place! The weather was great, the island was beautiful, the deer were cute (and terrorizing!), they even had some deer beer. What’s not to love? As sakura season was also at it’s peak, the island was in full bloom. I hiked Mount Misen which took most of the time and for the rest of it I just wandered through the streets, trying to get a sandwich somewhere but ended up with some sort of coffee mocca cake that really looked like a regular sandwich! Ah, exciting times ;)
Vlakbij Miyajima ligt Hiroshima, een wereld van verschil. We kennen Hiroshima natuurlijk allemaal en ik wist van tevoren al dat het eigenlijk het tegenovergestelde ging worden van wat ik allemaal al gezien had, helemaal na het heerlijke, vrolijke, prachtige Miyajima. Het werd nog even flink onderstreept door de eindeloze regen die die dag ineens de lucht uit kwam, er kwam geen einde meer aan leek het! Het was verschrikkelijk weer, maar het paste eigenlijk juist goed. Omdat Hiroshima na de Tweede Wereldoorlog eigenlijk weer helemaal opnieuw opgebouwd is, voelt het vooral als een normale, eigenlijk een beetje saaie stad. Ik had ook maar een paar uur voordat ik weer door moest naar Tokyo en dat bleek ook genoeg te zijn. Ik ging naar het Memorial Peace Park, waar nog het laatste gebouw staat uit die tijd: the A-Bomb Dome zoals ze em noemen. Heel bizar en bijzonder om zoiets te zien! Er om heen is een park gebouwd met allerlei monumenten maar met ook een museum over de gruwelijkheden van die tijd. Gezien het barre weer buiten was het ontzettend druk in het museum (iedereen had blijkbaar hetzelfde idee om het vieze weer te ontwijken) maar het was het zeker waard. Ik vond het museum echt heel interessant, verdrietig en indrukwekkend. Ondanks dat ik er maar een paar uurtjes was, heeft deze stad toch een diepe indruk achtergelaten.
In Hiroshima (en soms ook in tempels in Japan) zie je heel veel slingers met gekleurde origami kraanvogels. Kraanvogels zijn een beetje het nationale dier van Japan natuurlijk, maar er zit ook een verhaal achter. Het meisje Sadako Sasaki overleefde de atoomramp en groeide een tijdje op als een gezond meisje. Maar op haar 11e werd er leukemie bij haar vastgesteld, te danken aan de stralingen van de atoombom. Een vriendinnetje vertelde haar over een Japanse legende dat als je 1000 kraanvogels vouwt, je een wens mag doen. Vastberaden te blijven leven en ook te zorgen voor wereldvrede, begon ze aan deze ‘missie’. Uiteindelijk vouwde ze er nog wel meer dan duizend, maar het mocht helaas niet baten want uiteindelijk overleed ze toch aan de gevolgen van haar ziekte. Zo is ze uiteindelijk niet alleen een soort symbool geworden voor de overleden kinderen in Hiroshima maar ook voor vrede. Sindsdien vouwen schoolkinderen in Japan duizenden kraanvogels en hangen er talloze slingers rondom haar monument in het park. Een prachtig symbool als je het mij vraagt!
Om het verhaal even wat luchtiger af te sluiten, vlakbij het Peace Memorial Park was nog iets waar ik echt heen wilde: Nagata-ya. Hier kun je echt heerlijke Okonomiyaki (Japanse pannenkoek) eten in de typische Hiroshima-stijl. Zo lekker waah!
Nearby Miyajima is Hiroshima, a place I’m sure all of you know. It’s been rebuilt quickly after WWII and now looks like just any other city, I might even describe it as a little ‘grey and boring’. However, it’s a very important place when it comes to history so I had to visit it. On the day I went it was raining terribly and I thought it suited the mood perfectly. I headed to the Memorial Peace Park where I saw the remnants of the A-Bomb Dome and visited the museum. I have to say that I found it very impressing, very sad and also very important. I guess that’s why it’s on this ‘favourite places list’: it’s not necessarily a fun place to visit, but I do feel it’s very important to have seen it and to think about it.
Koyasan was een plek waar ik ook wel erg naar uitkeek, het leek me erg bijzonder. Het is namelijk een berg met daarop maar liefst 120 tempels en een hele grote boeddhistische begraafplaats. Koyasan is de eerste plek weer de Japanse variant van Shingon-Boeddhisme ontstond, ook wel ‘esoterisch boeddhisme’ genoemd. Een vrolijke monnik vertelde me in gebrekkig Engels dat dat betekende dat ze niet wisten wat boeddhisme was en dat ze het hun leven moesten bestuderen door spreuken te lezen van Buddha maar ook door bijvoorbeeld meditatie. Tot zover mijn enige minibeetje kennis van het boeddhisme haha. Er zijn veel heilige plekken in Koyasan (nou is het sowieso 1 grote heilige plek) en het voelt toch wel bijzonder om door een groot bos te lopen met prachtige, gigantische cederbomen terwijl de grond vol staat met bemoste grafstenen en Buddhabeelden, of dat er overal monniken op straat lopen, of om ‘s avonds met een tour door de begraafplaats te lopen (met die vrolijke monnik! En een broer van een vriendin van me, die ik geheel onverwachts tegenkwam. HUH?) Ik overnachtte er maar 1 nachtje, maar wel in dit bijzondere mini-guesthouse. Neem zeker een kijkje op de website, het was echt heel mooi! Een soort capsulehotel, maar dan eigenlijk heel hip en sfeervol en fijn. Maar goed, ik sliep er dus een nachtje en de volgende dag ging de wekker vroeeeeg want om 6 uur waren er monniken aan het ‘chanten’ (hoe vertaal je zoiets eigenlijk?) en daar kon je dus naar kijken. Zoals het een goede toerist betaamt heb ik dat natuurlijk gedaan, maar het was ook zeker indrukwekkend! In de tempel waar ze zaten brandden ondertussen ook meer dan 10,000 lampen, een prachtig gezicht. Je mocht hier alleen geen foto’s maken want dit was ook de plek waar Kobo Daishi, de ‘stichter’ van Koyasan en het Shingon-Boeddhisme, zou liggen begraven. Of ja, zoals zij het zo mooi vertelden was hij gewoon even gaan mediteren maar kwam hij simpelweg nooit meer uit zijn hokje gekropen. Vele jaren later ging er een monnik eens kijken wat er allemaal aan de hand was en toen vond hij gewoon nog een levende, mediterende Kobo Daishi. Sindsdien word er elke dag eten voor hem gekookt door de monniken en het naar deze plek gebracht, ze denken dan dus ook dat hij nog leeft, of in ieder geval zijn geest. En daarom moet dit stukje grond met de meeste respect behandeld worden! Zo, tot zover mijn saaie geschiedenisles ;)
Ik vond het in ieder geval een bijzondere plek, het voelde ook nog net wat authentieker dan al die zwaar toeristsche tempels in Kyoto en Nara waar je allerlei kekke Boeddha-merchandise kan kopen voor veel te veel geld enzo. Het is ook pas in 2004 een World Heritage Site geworden en daarna ook pas bekend geworden onder te toeristen. Er zijn hier zeker wel toeristen hoor, maar het voelde voor mij toch heel anders. Iets meer zen ;) Na al die andere tempels van de vorige plekken had ik verwacht dat dit een beetje een domper zou zijn, maar ik vond het juist een hele mooie plek met mooie verhalen en geschiedenis en gewoon… rust? Je kunt overigens ook in de tempels overnachten, iets wat heel duur is (typisch, haha) maar me wel een hele mooie ervaring leek. Maar ik was toch te laat met boeken en daarbij nemen veel tempels je als solo-reiziger niet zo snel aan. Jammer!
Koyasan is a very sacred place with its 120 temples. Even though I’d seen a lot of temples already, I did found this place just mesmerizing. My favourite part has to be the Okunoin graveyard with its beautiful big cedar trees, wow. It became a World Heritage Site in 2004 and it seems like tourism that just picked up after that, it feels a bit more authentic than other places I’d visited. I also got up early in the morning to see some monks chant, had an amusing tour at the graveyard at night (where I also met the brother of a friend coincidentally! It’s a small world after all…), stayed in a beautiful mini guesthouse and just strolled through the streets and forests. Lovely place, felt all zen again ;)
Nou even een heel specifieke plek: Fushimi Inari-taisha, die weg van Torii poorten in Kyoto. Voor mij was dit eigenlijk een beetje HET plaatje, na Tokyo, wat voor mij Japan omschreef. Eenmaal daar was het er enorm druk (het wordt ook aangeraden om heel vroeg te gaan of juist heel laat, maar ik ben niet zo’n planner en sowieso een enorme treuzelkont) maar eigenlijk mocht dat de pret niet drukken. Ik vond het alsnog een hele mooie plek en de foto’s prachtig, al was het er heel moeilijk om een foto zonder mensen te maken. En ik had eindelijk aan iemand gevraagd of ze een foto wilde maken en ze begrepen mijn camera niet dus ik wilde ze het uitleggen en toen stond ik er op als een ENORME zoutzak, verschrikkelijk. Ik was echt een beetje boos toen (op mijzelf vooral haha). Staat er ook nog eens niemand in de achtergrond op de foto, sta ik er zo bij! Wat een verschrikking… maar goed, ik kan wel bewijzen dat ik er geweest ben denk ik dan maar ;)
Zo, dat waren wel weer genoeg Torii poorten voor vandaag! Komen ze je neus al uit? ;)
Fushimi Inari-taisha is quite a specific place on this list, it’s a pathway of torii gates located in Kyoto. You probably know the pictures, I feel this is a very classic Japan postcard kinda place you know? It was crammed with tourists (I should have gotten up a lot earlier…) but I still found it very impressive. When I look back at the pictures I still feel that flash of awe, it’s simply beautiful! That last picture is terrible, I was so mad at myself for looking like a total potato sack aargh! But yeah, at least I’ve got some proof that I’ve been there right?
So, enough Torii gates for today, are you sick of them already?
Annika says
Ugh zo mooi allemaal bb <3
sarie_gamgee says
Amazing pictures, I’m a bit speechless but I loved reading the whole thing! You may say it’s terrible I particularly love your selfie in the pathway of torii gates… it’s like you blend with the background! (and nah, you don’t look at all like a potato sack)
I’m also in love with that graveyard, and I’m laughing because you managed to bump into someone you knew… I once bumped into a former student of mine and her family while hiking in the Vatnajökull national park in Iceland. I saw them walking down the road and screamed “SAY IT ISN’T SO!”, I was so shocked, haha.
Keep these coming, they’re lovely posts! :)
Saskia says
Oh wauw. WAUW!